No to szykuj się, Trent! cz. 2

Miałam naprawdę wiele trudności z napisaniem tego rozdziału, opisy okazały się mnie przerosnąć. Mam więc nadzieję, że nie okaże się być flakami z olejem i będzie się go mimo wszystko miło czytało.

Pisałam do kilku utworów. Pierwszą część do  utworu pt. Solace.       

Za kolejny chciałabym podziękować Mustelce, ponieważ bez niego prawdopodobnie utknęłabym w połowie rozdziału. [Asylum]

Oraz ostatni, przy którym napisałam najwięcej, utwór The Trial 

Wokół złoto i czerń. Zwoje sędziwych pergaminów, pootwierane księgi z nadgryzionymi przez czas brzegami. I ciche ,,kurwa” pod nosem. Nigdy by nie przypuszczał, że znalezienie czegokolwiek będzie tak trudnym zadaniem. Paczka Marlboro została wystawiona na próbę. Wciskał papierosy do ust jeden za drugim, a gdy już przewertował kilka stron, nagle okazywało się, że gryzie ze złości sam ustnik.

,, Bracia Światła zebrali się dnia dzisiejszego, by za nakazem woli bożej powstrzymać sprzymierzonego z ciemnością Alchemika. Nikczemnik wraz z Oblubienicami w proch się obróci, by zakosztować kary. Innej niż do Piekła dla niego drogi nie ma.

Dopomóż nam, święty Boże w misji naszej, by to zło z ziemi zetrzeć. Amen.”

Jego wzrok już automatycznie przesuwał się po kolejnych, wypisanych czarnym atramentem zdaniach. Nie sprawiało mu żadnej trudności to, że znaczenie każdego z nich ukrywało się pod zapisem antycznych symboli. Znał je wszystkie na pamięć.  Kiedyś powtarzał je wraz z matką. Pamiętał, jakby to było wczoraj.

Ojciec z zawodem w oczach stanął nad niskiego wzrostu chłopcem. Mały z pasją coś rysował. Mężczyzna zaglądnął mu przez ramię. Zamaszysta, pewna kreska zdobiła łzy rysowanej przez niego kobiety.

,,No. Jak  na dziewięciolatka…”- pomyślał z obojętnością. Talent syna do rysowania go nie obchodził. Przyszedł do niego po co innego.

Kiedy mały wyczuł  jego obecność,  odrzucił natychmiastowo zbyt duży kaptur szaty mniszej z czoła i odwrócił się w stronę mężczyzny, by móc z zapytaniem spojrzeć na niego swoimi przenikliwymi, błękitnymi jak morze oczyma.

- Tato?- tak wiele razy słyszał ten krótki wyraz. Dzieci zbyt często go używały. Zbyt często dawały sercom rodziców topnieć bez większego powodu.

- Mógłbym wiedzieć, czemu nie studiujesz ksiąg?- chłopczyk ze wstydem spuścił wzrok. Wiedział doskonale, że zostało mu jedynie siedem lat do najwyższej inicjacji zakonnej. Nie chciał rozgniewać ojca, ale wyczytywał z jego twarzy, że niestety to zrobił.

- Tato… ja…

- Nie obchodzi mnie to ,,ja”. W tej chwili zacznij się uczyć. Co ty sobie wyobrażasz? Pozostało ci jedyne siedem lat. Poznanie sekretów zakonnych jest sztuką!- chłopiec przysłuchiwał się z uwagą każdemu wykrzyczanemu przez ojca wyrazowi. Przedwczoraj z  tą samą pasją krzyczał na jego matkę. Płakała. Gdy ujrzała na framudze drzwi drobną dłoń swego syna,  natychmiast odwróciła się do niego plecami. Konstantin- jego ojciec- zniknął. Być może wyszedł niezauważony przez załzawione oczy żony.

Widział białe dłonie, wyciągnięte w jego kierunku. Natychmiast wpadł w ciepłe ramiona, wtulając się w miękką suknię pachnącej piżmem kobiety. Poczuł jej mocniejszy, czulszy uścisk na szyi.

Zęby mocniej wcisnęły się w ustnik ostatniego Marlboro. Wraz z tym miejscem powróciły wspomnienia. Tyle lat w ukryciu i w podziemnej walce, aby teraz pozostał tylko on. Samotny, nad opasłymi tomami ukrytych za szyfrem informacji. Już miał przewrócić kolejną kartę, kiedy nagle w jej rogu dostrzegł krótki ciąg cyfr, napisany maleńkim druczkiem. Przyjrzał im się dokładniej.

Liczba 1431.

Odłożył księgę na bok i wstał. Po numerach wypisanych na szafkach z archiwami odnalazł XV w. wyciągnął całą szufladkę i ponownie usiadł z nią na podłodze.

W stercie wyglądających na całkiem ,,młode”, co go zdziwiło, dokumentów, odnalazł niemalże rozsypujący się pergamin. Z niezwykłą delikatnością rozdzielił w palcach wiążącą go bibułkę i pociągnął za zwinięty rulon, przytrzymując równocześnie jego brzeg. Niespodziewanie usłyszał cichy trzask. To dokument popękał pod dotykiem jego palców. Kurtis wzniósł oczy ku górze, z westchnięciem wypuszczając powietrze z ust.

Wypowiedziane przez niego ,,cholera jasna” i ,,szlag” odbiły się echem w martwej sali. Jeden człowiek i te cholerne książki.

Czarnowłosy z rezygnacją ułożył trzymany rulon na ziemi i ponownie spróbował go rozwinąć, już nie zważając na trzaski starego papieru. Był tak suchy, iż nie miał już nawet kaprysu zawijać się z powrotem. W końcu oczom bruneta ukazał się cały, popękany tekst. Zdjął opuszki palców z karty, by nie skruszyć jej jeszcze bardziej przez dotyk.

Dzień maja, roku Pańskiego 1431

A jednak, moje obawy w zupełności się potwierdziły..

Dziewica z wizjami została spalona w Rouen.

Bracia uznali ją za Amazonkę i wpisali na kartę Autorytetek.

Panie, chroń tą, którą sam zesłałeś  na Ziemię, nad jej uwolnionym ze zła świata duchem.

Jednak lepiej jej było w proch się obrócić, niźli by została wybrana przez tego, z którym walczymy.

Bóg im powiedział: ,,Amazonki w potępieniu i w wodzie płonąć będą. A jeśli na którejś Oko Złego spocznie, ta nie zazna spokoju i miłosierdzia mojego, potępiona będzie jej uroda i płodność!

A jeśliby która chroniła cnót swych i w ogniu oczyszczenia zmarła, ta wejdzie do mego Królestwa w Niebie i tą chronić przed Złym będę.

Niech się stanie wedle słowa Bożego. Amen. „

Historia nie  była jego mocną stroną. Poczuł niespodziewane ukłucie we wnętrzu serca.

,,Ona… ona z pewnością by wiedziała, co stało się w 1431 roku w Rouen…”- myśl zabolała jeszcze bardziej.

Był zbyt zaabsorbowany drżeniem swoich dłoni, by móc dostrzec.

By móc zauważyć, że stojąca naprzeciwko niego, wyrzeźbiona w kamieniu kobieta powoli odwraca głowę w jego kierunku.

Maleńkie okruchy skały z jej kamiennej sukni stoczyły się w dół. Płomień świec z lekka się zachwiał. Dopiero wtedy mężczyzna uniósł głowę ku górze.

Cichy szept damskiego głosu. Usłyszał. Pomruk.

,,Czego się boisz? Cienia? Nie przyniosłam ciemności. To… płomień… zachwiał się…”.

Nie wiedział, czy głos zabrzmiał w jego głowie, czy naprawdę ktoś do niego przemawiał. Dotknął pulsującej skroni.

,,Rok 1431”.

Znów cichy trzask. Spojrzał w dół. Pergamin. Napis załamywał się do środka, pozostawiając wcięcia w papierze.

 ,,Amazonka, Rouen.”

Słowa blakły. Załamywały się.

,,Kim jesteś, by tu przychodzić? Nie masz prawa czytać o przeszłości. Przyniosłeś ciemność. Odejdź! Odejdź!”

Krzyk we wnętrzu jego głowy wzmógł się. Kobieta przyklękła naprzeciwko niego. Przepasane krwawiącą chustą oczy pojawiły się tuż przed nim. Huk. Usłyszał huk. Jakby w podziemnej komnacie rozpętała się burza. Światło zamarło.

,,Odejdź!”

Krzyk.

Szkarłatna przepaska zsunęła się z twarzy kamiennej postaci. Serce mężczyzny zamarło.

Wszystko ucichło, zniknęło uczucie zimna bijącego od posadzki pod opuszkami jego palców. Poczuł  jedynie spływającą po swoim policzku ciecz.  Spłynęła strugą, kapiąc na jego drżące ramiona, po piersiach, uderzała w marmur.

 Posadzka pod jego ciałem pękła. Upiorna postać zepchnęła go w przepaść.

Tonął. Tonął w ciemności. Czuł, jak spada. Rozpaczliwie wyciągnął dłonie ku górze. Nic, czego mógłby się chwycić. Daleko w dole ujrzał błyszczącą, rozognioną taflę ognia. Zacisnął oczy. Krzyknął.

Nic. Nie poczuł swędu palącego się ciała. Nic. Ze strachem i ciekawością otworzył ponownie oczy.

Ogień zniknął. Komnata. Był ponownie w komnacie. Przycisnął dłoń do swojego policzka. Nie krwawił. Głośno oddychając zerwał się z ziemi. Czuł zmęczenie.

,,Koszmar… Cholera jasna.”

Usłyszał trzask pod stopą. Nadepnął na dokument, powodując jego pęknięcie.

- Co tu się do cholery dzieje?!

Odpowiedziała mu cisza. Z narastającym niepokojem podniósł rozgnieciony papier.

,, Procesy Czarownic w XV w.”

Z ironicznym, pełnym złości uśmiechem cisnął dokument o podłogę.

- Co to za gra? Jakie kurwa czarownice? Dobrze się bawisz?- jego gwałtowny krzyk rozbił się głucho o ściany. Poczuł zimny pot spływający z czoła. Zerknął na kamienne rzeźby przed sobą. Te na szczęście nie świdrowały go wzrokiem. Wziął kilka głębszych wdechów, uspokajając się. Przetarł czoło. Jeśli chciał cokolwiek znaleźć, to potrzebował przede wszystkim jasności umysłu.

,, To tylko to miejsce… jest takie urocze…”- próbował wmówić sobie, choć instynkt nakazywał mu być czujnym. Z ostatnim głębokim westchnięciem sięgnął po otwartą, leżącą nieopodal księgę.

Na karcie nie  było żadnej liczby 1431.

~*~

Godz. 22.50. Centrum Pragi.

Kobieta z czarnymi, przeciwsłonecznymi okularami na nosie z niecierpliwością wyglądała za szybę pojazdu. Za szkłem panowała noc.

 Z coraz mniejszą cierpliwością wystukiwała rytm sobie tylko znanej melodii na kolanie. Nie spodziewała się korków o tej porze. Tak właściwie wcale nie myślała o komplikacjach, zajęta jedną myślą.

Dorwać Trenta.

Pierwszy raz od dłuższego czasu ogarnęła ją taka chęć zemsty. Spojrzała z zażenowaniem na zegarek od Tissota na swoim przegubie. Dochodziła jedenasta w nocy. Nie wytrzymała.

- Do cholery, moglibyśmy w końcu przebyć kilka pieprzonych metrów bez zatrzymywania się?! – kierowca z oburzeniem spojrzał w jej kierunku, wyjmując z ust trzymaną między zębami zapałkę.

- A co ja pani poradzę? Korki są!

- Gówno mnie to obchodzi! Przejedź po tych z przodu, zrób coś pan! Byle szybko!

- Jak coś nie pasuje, to może pani wysiąść i iść piechotą!- mężczyzna także był rozdrażniony tą sytuacją. Lara mrugnęła w oburzony sposób i pozwoliła mu obrócić się do przodu w przekonaniu, iż już jest spokojna.

Zamiast kolejnego ataku  na swoją osobę usłyszał cichy szczęk przeładowywanej broni. Nim zdążył odwrócić się do tyłu, poczuł pocałunek chromowanej stali na swojej skroni.

- Jeśli nie ma innego wyjścia, to przejdź po pojazdach przed nami… Nie mam zamiaru marnować więcej czasu…- wysyczane przez kobietę słowa rozeszły się dreszczem po jego kręgosłupie. Głośno przełknął ślinę. Spojrzał w lusterko. Widział swoje zalane potem czoło i lśniącą lufę pistoletu, a ponad nią parę brązowych oczu. Źle patrzących oczu.

Zebrał się w sobie i nacisnął pedał gazu, gwałtownie obracając kierownicę o 180 stopni. Taksówka wykonała  manewr między dwoma autami i wjechała na niebezpiecznie wąski pas między nimi.

Lara odsunęła swoją niezawodną berettę od jego skroni dopiero wtedy, gdy na liczniku pojawiło się 200 km na godzinę. Była pewna, że kierowca jest na tyle przestraszony, by nie ośmielić się zwolnić, równocześnie będąc na tyle spokojnym, by nie wpieprzyć ich pod ciężarówkę.

- A widzisz… dla chcącego  nic trudnego… - mruknęła po chwili, obserwując zostające w tyle pojazdy. Taksówkarz nie odpowiedział. Miał wrażenie, że zaraz zemdleje.

Lara rozłożyła nogi na całą szerokość tylnych siedzeń i spojrzała na profil kierowcy. Niespodziewanie zaśmiała się.

- Nie denerwuj się tak! Trochę adrenaliny nigdy nie zaszkodzi!- w chwili, gdy to powiedziała, taksówka otarła się o bok jadącego obok Mercedesa. Pojazd zakołysał się na wąskim pasie. Ocierając się o kolejne wozy stracił oba lusterka. 

- To może ja posiedzę cicho… Niezbyt rozmowy pan jesteś… - mruknęła jeszcze z ironią, świetnie się bawiąc zdenerwowaniem mężczyzny. Oparła czoło o szybę. Ziewnęła. Wcześniej nie zważała na to, że jest zmęczona, a w tamtej chwili mogła pozwolić sobie na krótką drzemkę. Przymknęła oczy, odłączając się od warkotu silnika i zdenerwowanego taksówkarza.

~*~

Nie miał siły. Najzwyczajniej w świecie zalewała go krew. Stracił rachubę czasu, ale był pewien, że spędził co najmniej kilkanaście godzin na wertowaniu opasłych tomów.

- Błagam… Proszę…- szeptał suchym tonem. W żołądku ściskało go z głodu. Organizm domagał się wody.

,,Bezowocne szukanie. Gdyby ktoś mi pomógł… La…”- bezustanna, bezskutecznie powstrzymywana myśl. Wciąż ta sama.

Naprawdę zaczął żałować, że  jej przy sobie nie ma.

Kolejna karta, kolejna, kolejna. Dochodził do wieku XVIII. Zero jakichkolwiek wzmianek o Joachimie Karelu. Zero konkretów- same średniowieczne legendy. Jedyne, co zdawało się mieć jakiś sens, zniknęło wraz z koszmarem. Czuł się jak zawieszony między snem a rzeczywistością. Odczytywał dokumenty, następnie nie mógł ich znaleźć. Trzymał je w dłoni, a po chwili zauważał, że trzyma inne.

Nie wiedział, czy to tylko jego zmęczony umysł płata mu te wszystkie figle, czy jednak to to miejsce sprawiało, że czuł się tak dziwnie. W każdym razie dotychczas się nie poddawał. Teraz już miał dość.

Obrócił się wokół własnej osi. Ból głowy, oczu i zmęczenie były niczym w porównaniu do uczucia porażki. Wokół piętrzyły się setki ksiąg. Setka luźnych kartek walała się po posadzce. Musiał w końcu to przyznać i oświadczyć na głos:

- Mam już dość!- zabębniło mu w uszach. Zachwiał się. Upadł na stertę dokumentów.

Szmer przypominający dziewczęcy głos dotarł do jego uszu.

-  Mówiłam, byś odszedł… Mówiłam….

- To znów ty, ty suko?- nie miał siły krzyczeć. Przekleństwo wymruczał. Drżące powieki powoli opadały mu w dół.

- Nie śpij!- znów usłyszał głos.

- Mam tego dość!- jego zrezygnowany ton mówił sam za siebie. Leżał tak chwilę w milczeniu, dopóki  nie poczuł dotyku. Czyjeś dłonie badały jego kilkudniowy zarost. Strach ogarnął  jego zdrętwiałe ciało.

,,To… nie  może… naprawdę… dziać się naprawdę…”- myśli nie pomagały. Ze strachem oczami swojej wyobraźni widział kobietę z krwawiącymi oczodołami z koszmaru. Dłoń zbliżała się do jego powieki. Domyślał się, że zamierzała ją rozchylić.

Wolał być szybszy. Nie było czasu na wahanie.
Otworzył oczy.

Zaskoczenie!

 Spotkał się z  parą niebieskich tęczówek, wpatrujących się w niego badawczo. Widział opadające na czoło bladolicej kobiety niesforne loki.

- Prosiłam, byś nie zasypiał…- szepnęła z wyrzutem. Trent był w szoku. Prawdziwa kobieta. Bardziej spodziewał się kolejnego koszmaru.

- Nie śpię.

- Więc chodź ze mną! Potrzebuje cię!- kobieta zerwała się z podłogi i chwyciła jego dłoń, tym samym zmuszając go do wstania.

- Do czego ci jestem potrzebny?- dziewczyna zdawała się zdziwić tym pytaniem.

- … Ale  nie mi. Jesteś potrzebny jej.

- Komu?

- Jej. Nie wiem,  jak ma na imię…- Kurtis zakłopotał się. Nie wiedział nawet, skąd ta kobieta się wzięła. Jedno było pewne- już nie spał.

- Nie wiesz, czy ta ,,ona” nie nazywa się Lara?

- Nie wiem. Ale bądź czujny! Idź i nigdy więcej jej nie zostawiaj samej!- ścisnęła dłonie na jego ramionach, wodząc po  jego twarzy rozbieganym wzrokiem. W tym miejscu czuł się totalnie jak wariat. Przytaknął głową, choć nadal nie wiedział, co tak naprawdę się dzieje.

- A teraz idź! Idź i nie trać czasu!

- Ale.. skąd ty?

- W swoim czasie. Idź już!- z niedowierzaniem otworzył oczy szerzej. Wolał już o nic więcej nie pytać. Czuł się już i tak dostatecznie dziwnie.

Z wahaniem obrócił się w kierunku drzwi, nie spuszczając jednak wzroku z dziewczyny. Ona również patrzyła na niego uważnie. Gdy już znalazł się przy rozsuniętej ścianie, wykonała nieznany mu gest dłonią i pobiegła w kierunku ołtarzu. Zniknęła za nim. Usłyszał zgrzyt. Ściana zaczęła się zasuwać z powrotem.

- No, to wygląda na to, że wracamy na powierzchnię… - szepnął z nadal szeroko otwartymi oczami. Musiał otrząsnąć się z wciąż trwającego szoku, nim skierował się ciemnym tunelem w drogę powrotną.

Jak zwykle nie mam siły przeczytać całości, by posprawdzać błędy, więc wybaczcie.

Chciałabym podziękować szczególnie czterem osobom.

Przede wszystkim tobie, Jack. Za to, że każdego dnia dręczyłaś mnie pytankiem, kiedy będzie nowy rozdział. Za to, że wspierałaś mnie w pisaniu, a  także pomagałaś, kiedy nie mogłam się odnaleźć. Oraz za szczerą i otwartą krytykę. Za wszystkie kiedyś spędzone ,,pogodziny” w szkole, na których pisałyśmy własne opowiadania. Pamiętasz? Jesteś największym skarbem, jaki los mógł mi dać.

Ali. Alu kochana, chyba nikt tak jak ty mnie nie zainspirował do pisania. Jestem ci ogromnie wdzięczna za wszystko, co dla mnie zrobiłaś- za pomoc, za rady. Nie da się ocenić słowami, jak wiele dla mnie to wszystko znaczy.

Magdzie. Ogółem. Za wszystkie miłe słowa, inspirację i  cudowne AoD 2.

Pati-Ann.  Za to, że mogę poopowiadać ci o swoich szalonych pomysłach i chwilowych szaleństwach, i za to, że zawsze tego wysłuchasz.

Dziękuję wam wszystkim. Jesteście nieocenione!